Από τη μία η κυβέρνηση αντιμετωπίζει με συμπάθεια και κατανόηση τον θάνατο του “ανθρώπου Κωνσταντίνου” και δέχεται τα παιδιά του για διαπραγματεύσεις στο Μέγαρο Μαξίμου για τις διαδικασίες της κηδείας, ενώ κορυφαία στελέχη, μεταξύ των οποίων και ο πρόεδρος της Βουλής, αποτείνουν τιμή στον εκλιπόντα έκπτωτο μονάρχη. Την ίδια ακριβώς ώρα η κυβέρνηση επιχειρεί με μία πρωτοφανή αντιδημοκρατική μεθόδευση, εμπλέκοντας και τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ντογιάκο, πρώτα να φιμώσει και μετά να ελέγξει την διοίκηση της Ανεξάρτητης Αρχής Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών.
Το νήμα που συνδέει δύο εντελώς διαφορετικά γεγονότα είναι η νοοτροπία της μητσοτακικής διακυβέρνησης που προσιδιάζει περισσότερο στα χρόνια της μεταπολεμικής δεξιάς με τον παρακρατικό της συμπληρωματικό μηχανισμό (που είχε αναφορά στο Παλάτι) και λιγότερο στην δημοκρατική μεταπολιτευτική δεξιά του ιδρυτή της ΝΔ Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Ο οποίος Καραμαλής, αφού αποχώρησε από την Ελλάδα καταγγέλλοντας τις παρακρατικές μεθοδεύσεις που κορυφώθηκαν με την δολοφονία Λαμπράκη, μετά την επιστροφή του το 1974 με το δημοψήφισμα που οργάνωσε εγκαθίδρυσε, για πρώτη φορά, πραγματική δημοκρατία δυτικού τύπου και απάλλαξε την χώρα από τον μοναρχικό θεσμό.
Oxtapus 