Σε ορισμένα επαγγέλματα, περισσότερο από άλλα, καταγράφονται μεγάλες προσωπικές προσπάθειες, επιτεύγματα ή και άθλοι. Το βλέπουμε και σήμερα αυτό με τις καταστροφικές πυρκαγιές και τους πυροσβέστες που μάχονται εναντίον τους. Όταν πριν από μερικά χρόνια έχασαν τη ζωή τους δύο αεροπόροι-πυροσβέστες οι αρμόδιοι είχαν αποδώσει το συμβάν σε «υπερβάλλοντα ζήλο».
Αυτή θεωρήθηκε και η πιο έγκυρη εκδοχή. Αλλά ποιος μπορεί να ορίσει τι είναι “υπερβάλλον” και τι εντελώς “απαραίτητο” σε μια χώρα όπου αποδεικνύεται πως της λείπουν ακόμη τόσα πολλά; Η στιγμή της αποκάλυψης έρχεται πάντα με μια κρίση και εδώ η κρίση πήρε μια φλεγόμενη όψη που τύφλωσε τους πάντες σχεδόν. Πολιτικούς, διοικητικά στελέχη, τεχνικούς, ανθρώπους που ήταν επιφορτισμένοι υποτίθεται να λειτουργούν ως μια αξιόπιστη μηχανή επέμβασης. Η ανθρώπινη μηχανή δεν δούλεψε και έτσι χρειάστηκε η προ ετών χαμηλή και θανάσιμη πτήση του σμηναγού και υποσμηναγού.
Πάντα έτσι συμβαίνει. Την ώρα που οι περισσότεροι παραλύουν ή μεταθέτουν τις ευθύνες, κάποιοι ελάχιστοι ξεπετάγονται μέσα από την αδράνεια για να επωμιστούν όλα τα βάρη. Στην περίπτωση των δύο εκείνων πιλότων το τόλμημα κατέληξε στον χαμό τους και εκείνοι που είπαν ότι ο ζήλος τους ήταν παραπάνω απ’ ό,τι έπρεπε, συμπλήρωσαν το πόρισμά τους λέγοντας με ύφος λυπημένου πραγματογνώμονα πως επρόκειτο για «άδικη» απώλεια. Τι πρόχειρος επικήδειος! Μνημόνευσαν τους πεσόντες σαν να’ ταν τα θύματα κάποιου τροχαίου.
Oxtapus 