Έχει η σκληρή ρητορική Μπάιντεν προς το Πεκίνο και την Μόσχα πραγματικό αντίκρισμα η απλώς υπηρετεί την ανασύνταξη των συμμαχιών των ΗΠΑ, δηλαδή την Διατλαντική Σχέση και την υπό διαμόρφωση συσπείρωση των χωρών της ευρύτερης περιοχής Ασίας-Ειρηνικού;
Πριν καν κλείσουν οι περίφημες Εκατό Ημέρες του Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο η αβεβαιότητα ως προς την εξέλιξη των σχέσεων των ΗΠΑ και της Δύσης συνολικά με την Ρωσία και την Κίνα σκιάζει την ηδη βεβαρημένη από την Πανδημία Διεθνή Σκηνή.
Το μεγάλο ερώτημα που είναι βέβαιο ότι απασχολεί τους ευρωπαίους εταίρους των ΗΠΑ ,κατά κύριο λόγο την Γερμανία και την Γαλλία, είναι αν το κόστος μια νέας διμέτωπης ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης με την Μόσχα και το Πεκίνο είναι συμβατό με τον κατά προτεραιότητα στόχο ταχείας ανάκαμψης της Παγκόσμιας Οικονομίας την επόμενη του Covid 19 μέρα.
Την βδομάδα που πέρασε καταγράφηκε κορύφωση της ψυχροπολεμικής έντασης στην Μαύρη Θάλασσα και στην Νότια Σινική Θάλασσα όμοια της οποίας δεν είχε σημειωθεί στον μισό περίπου αιώνα διπολικής αντιπαράθεσης ΗΠΑ – ΕΣΣΔ στην περίοδο 1947 -1991.
Βρισκόμαστε σε μια επανέκδοση της στρατηγικής της ανάσχεσης της επιρροής και της εμβέλειας σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο της Κίνας και της Ρωσίας ή επιθετικής αμφισβήτησης των κόκκινων γραμμών των δύο ανταγωνιστικών προς τις ΗΠΑ Μεγάλων Δυνάμεων.
Έχει η σκληρή ρητορική Μπάιντεν προς το Πεκίνο και την Μόσχα πραγματικό αντίκρισμα η απλώς υπηρετεί την ανασύνταξη των συμμαχιών των ΗΠΑ, δηλαδή την Διατλαντική Σχέση και την υπό διαμόρφωση συσπείρωση των χωρών της ευρύτερης περιοχής Ασίας-Ειρηνικού;
Είναι δύσκολο να απαντηθούν τα παραπάνω ερωτήματα καθώς μια τοποθέτηση που προσδιορίζει μια απειλή ανεξάρτητα από το αν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα η απλά εργαλειοποιεί έναν ενδεχόμενο κίνδυνο στο όνομα της αποκατάστασης της συμμαχικής συνοχής, δημιουργεί μια δυναμική αυτοεκπληρούμενης προφητείας, δηλαδή επισπεύδει την εξέλιξη την οποία αποβλέπει να καθυστερήσει και πολύ περισσότερο να ματαιώσει.
Αν ο Μπάιντεν επιμείνει να αναζητεί την συσπείρωσε γύρω από τις ΗΠΑ στο όνομα της απειλής που συνιστά η Στρατηγική του Πεκίνου και της Μόσχας τότε θα πυροδοτήσει μια δυναμική προληπτικών κινήσεων και πρωτοβουλιών της Ρωσίας στην πρώην ΕΣΣΔ και της Κίνας στην Νότια Σινική Θάλασσα, στην Ταιβάν και στο Χογκ Κογκ.
Τα παραπάνω συνιστούν συνολικά μια προσπάθεια ανάκτησης της πρωτοβουλίας κινήσεων από τις ΗΠΑ στην Διεθνή Σκηνή μετά από μια τετραετία επιθετικού μονομερούς νεοαπομονωτισμού από τον Τραμπ , μια ετεροχρονισμένη κατά τρείς δεκαετίες προσπάθεια επιβολής μιας αδύνατης σήμερα Pax Americana.
Στην βαριά σκιά της Πανδημίας η Διεθνής σκηνή του 2021 δεν θυμίζει σε τίποτε το 1991 όταν οι ΗΠΑ νικητής του Ψυχρού Πολέμου ήταν αδιαμφισβήτητα η Μόνη Υπερδύναμη.
Το στοίχημα της ολικής επαναφοράς της ηγεμονικής πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ σε έναν ολοένα πιο πολυκεντρικό κόσμο κινδυνεύει να γίνει μπούμερανγκ.
Να πυροδοτήσει δηλαδή για πρώτη φορά μετά τις ανατροπές του 1989-91 μια δυναμική αντιαμερικανικών συσπειρώσεων αρχής γενομένης από την όχι και τόσο αυτονόητη προσέγγιση Ρωσίας – Κίνας.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)
Oxtapus 