παπαγιαννιδης αντωνης
Όμως, εν προκειμένω υπήρχε ο φακός – ο επίσημος τηλεοπτικός φακός, με τα συνεργεία των πρωϊνάδικων, δε, όχι κάποια κάμερα κινητού όπως στην περίπτωση G. Floyd, μακριά από μας τέτοιες εικόνες! – που επί μέρες παρακολουθούσε εκατοντάδες αιτούντες άσυλο να συνωθούνται έξω από την Κατεχάκη προκειμένου να υποβάλουν αίτημα ανανέωσης της άδειας παραμονής τους, ή/και ένσταση σε απορριπτική απόφαση. Άλλοι με μάσκες, άλλοι χωρίς, κάποιες μητέρες με παιδιά, ανάμεσά τους αστυνομικοί (με μάσκες) να επιχειρούν να τους κρατήσουν σε απόσταση 25 εκατοστών (ποια 2 μέτρα, εδώ!) δια του προσφιλούς παραγγέλματος “go back!”. Μετά την δεύτερη μέρα, προσκομίσθηκαν και μπάρες, να στηθεί «φίδι» στην ουρά αναμονής που μάκραινε: αποτέλεσμα, ο ίδιος συνωστισμός , αλλά με τηλεοπτικό φόντο τις μπάρες της τήρησης τάξης.
Την τέταρτη μέρα, και αφού βγήκαν στα κανάλια οι λοιμωξιολόγοι να θυμίσουν ότι έτσι προκύπτουν οι εστίες υπερμετάδοσης του ιού, αίφνης προέκυψε… εξάμηνη παράταση των σχετικών προθεσμιών. Α, ναι, δόθηκε και η (ηπίως επιθετική) διαβεβαίωση του Υπουργείου Μετανάστευσης ότι «το 80% των υποθέσεων» μπορούσαν να διευθετούνται ιντερνετικά (άρα… φταίνε οι αιτούντες άσυλο, οι οποίοι δεν κάνουν σωστή χρήση των δυνατοτήτων αυτών). Βέβαια, με τον φόβο της παρατυπίας και του μπλεξίματος (σε κανέναν έλεγχο χαρτιών), το πολύβουο πλήθος της Κατεχάκη αργεί να διαλυθεί… .
Μιας και περί 6μηνης παράτασης, κάτι αντίστοιχο υπάρχει η εισήγηση – επισήμως, από τις υπηρεσίες διαχείρισης των ανθρώπων που έχουν λάβει ήδη το καθεστώς του πρόσφυγα – να γίνει στο άλλο μέτωπο. Εκείνο του τερματισμού, μέσα στον μήνα, της δυνατότητας που έχει αυτό το μέρος του προσφυγικού πληθυσμού: να πάψει να χρησιμοποιεί δομές φιλοξενίας σε καταυλισμούς, ξενοδοχεία και διαμερίσματα που έχουν διαμορφωθεί ή/και μισθώνονται από ΜΚΟ ή και πιο επίσημους φορείς (π.χ. Πρόγραμμα «Εστία», με χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή). Με την – ορθή, νομικά – ανάγνωση ότι η φιλοξενία σε τέτοιες εγκαταστάσεις προορίζεται μόνο για αιτούντες άσυλο, οπότε άπαξ και το άσυλο έχει χορηγηθεί σε αναγνωρισμένους πλέον πρόσφυγες πρέπει – «εντός μηνός» – να φύγουν και να αναζητήσουν μόνοι τους στέγη. Συνολικά 9.000 άνθρωποι θα βρεθούν, έτσι, στον δρόμο (οι 4.000 του προγράμματος «Εστία» σε διαμερίσματα), ενώ περισσότεροι από 11.000 θα κληθούν μέχρι και το φθινόπωρο να πράξουν το ίδιο. Α, ναι, από 1ης Ιουλίου σταματάει και το μηνιαίο επίδομα σίτισης που λαμβάνουν, επίσης με την ίδια βάση χρηματοδότησης.
Πώς προκύπτει το πρόβλημα; Η επιθυμία/επιλογή της Κυβέρνησης είναι να αρχίσει – επιταχυνόμενα! – να μεταφέρει στην ηπειρωτική χώρα ανθρώπους που έχουν εγκλωβιστεί στα νησιά αναμένοντας τις διαδικασίες ασύλου. Όμως όσοι έχουν λάβει ήδη το καθεστώς του πρόσφυγα, ουδέποτε βοηθήθηκαν ή ωθήθηκαν έστω να αναλάβουν την προσπάθεια ένταξης στην Ελληνική κοινωνία: εκμάθηση γλώσσας; απόκτηση δεξιοτήτων κατάλληλων για Ελλάδα; πρόσβαση στην αγορά εργασίας; Και γίνεται η (νόμιμη) έξωσή τους από το δίχτυ προστασίας ΣΗΜΕΡΑ, υπό τις τωρινές συνθήκες! Διόλου παράξενο, που όχι μόνον οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι, ή οι ΜΚΟ που τους στηρίζουν, αλλά και οι δήμαρχοι των πόλεων φιλοξενίας πιέζουν. Για τι; Για παράταση, μάλλον 6μηνη.
Εν τω μεταξύ – βλέπετε, ποτέ τα πράγματα δεν κινούνται απομονωμένα… – οι δυσάρεστες πληροφορίες που εδώ και εβδομάδες συνέρρεαν για άτυπες (σε καλύτερα Ελληνικά: από πρόσωπα χωρίς στολή, χωρίς υπηρεσιακά διακριτικά, χωρίς διαδικασία) επαναπροωθήσεις στην Τουρκία ανθρώπων που είχαν μπει παράτυπα σε Ελληνικό έδαφος, στον Έβρο/από χαραμάδες της στεγανά φυλασσόμενης περιοχής, καθώς και για αντίστοιχες αναγκαστικές επιστροφές με την μορφή pushbacks στο Αιγαίο, απέκτησαν την περασμένη εβδομάδα επίσημη υπόσταση. Μέχρι τώρα, υπήρχε η «εύκολη» απόρριψη παρόμοιων καταγγελιών ως προερχομένων από (ξένα) μήντια, ή πάλι από τις ΜΚΟ (οι οποίες, επικίνδυνα συλλήβδην, θεωρούνται ύποπτες-αν-μη-χειρότερα από τις αρμόδιες υπηρεσίες). Όμως, αυτήν την φορά, πρόκειται για έκκληση προς την Αθήνα να διερευνήσει τις σχετικές καταγγελίες από μέρους (η έκκληση) της UNHCR. Για όποιον δεν τόχει τόσο με τα αρκτικόλεξα – και δη στα Αγγλικά – πρόκειται για την Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες – που ακόμη και με την πιο δυσάρεστη διάθεση δύσκολα θα κατατασσόταν στις ΜΚΟ, εξόν κι αν θεωρήσουμε σε μια λογική σκαντζόχοιρου ότι και ο ΟΗΕ λειτουργεί ως κέντρο απ’ όπου εκπορεύονται ΜΚΟ.
Επισήμως, λοιπόν, και ευθέως ο porte-parole της UNHCR, σε ενημέρωση Τύπου στην έδρα του ΟΗΕ στην Γενεύη (στο εμβληματικό Palais des Nations, εκεί όπου έγιναν οι διαπραγματεύσεις του ανθρωπιστικού δικαίου και την Σύμβαση της Γενεύης του 1951 για το Καθεστώς των Προσφύγων μετά τον Β ’Παγκόσμιο Πόλεμο με βάση το καταστάλαγμα της εμπειρίας της Κοινωνίας των Εθνών από την πρακτική των απωθήσεων – τότε refoulements, με Γαλλικές περγαμηνές – κατά την διάρκεια του Μεσοπολέμου και του Πολέμου), σημείωσε ότι υπάρχει μεν «νόμιμο δικαίωμα να ελέγχονται τα σύνορα και να γίνεται διαχείριση της παράτυπης μετανάστευσης». Πλην όμως πρέπει να «σέβεται παράλληλα τα διεθνή πρότυπα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την προσφυγική προστασία». Οι άτυπες επαναπροωθήσεις και τα push-backs δύσκολα θα θεωρηθούν συμβατές με τα διεθνώς ισχύοντα. Άλλωστε – το επισημαίναμε προ ημερών – με το να κινητοποιείται η Ελλάδα στην ΕΕ (δια Γ. Κουμουτσάκου) προκειμένου να θεσπισθεί στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Συμφώνου για την Μετανάστευση μηχανισμοί έκτακτης ανάγκης, ώστε να καλύπτονται καταστάσεις όπως του Φεβρουαρίου/Μαρτίου στον Έβρο, δείχνει ότι κάπου το έχουμε ψυχανεμισθεί κι εμείς ότι οι χειρισμοί μας δεν είναι ανεπίληπτης καθαρότητας. Και, εν τέλει, οπλίζουν με επιχειρήματα εναντίον μας.
Παρόμοια προσφυγικά παραλειπόμενα, συντονισμένα, δημιουργούν ερωτήματα για την συνέχεια. Ή … θάπρεπε να δημιουργούν.
[www.economia.gr]
Oxtapus 