ἡ πραγματικότητα καί τό ἰδανικό ἑνός ἀλλοτινοῦ κόσμου*
Ἀμαλίας Κ. Ἠλιάδη φιλολόγου-ἱστορικοῦ
.
Ὅπως ὑποδεικνύουν τά δεδομένα πού ἔχουμε, ἡ κοινωνική πρόνοια στό πρώιμο Βυζάντιο ἦταν, σέ σχέση μέ τόν προηγούμενο ἑλληνορωμαϊκό πολιτισμό, πιό ἐκτεταμένη, ἀλλά καί διαφορετική ὡς πρός τήν ἔννοια καί τήν ὀργάνωση.
Γινόταν ὄχι μόνο ἰδιωτικά ἀλλά καί σέ ὀργανωμένα ἱδρύματα καί περιλάμβανε τήν ἔννοια τῆς φιλανθρωπίας ὄχι μόνο πρός ἰσότιμους συμπολίτες πού βρίσκονταν σέ ἀνάγκη, ἀλλά ἐπίσης πρός τίς κατώτερες, μή προνομιοῦχες κοινωνικές ὁμάδες, ἀνεξαρτήτως φύλου, φυλῆς ἤ «ἐθνικότητας», ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θεωροῦνταν «ἀδελφοί».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ἀποτελεῖ ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ὁ Πατριάρχης τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὄχι μόνο μοίρασε ὅλη τήν προσωπική του περιουσία στούς φτωχούς τῆς Ἀντιόχειας, ἀλλά καί κήρυσσε παντοῦ τό ἐνδιαφέρον γιά τούς «ἀδελφούς φτωχούς» μέ ἀποτέλεσμα μία σχετική ἐξισορρόπηση στήν κοινωνική θέση φτωχῶν, δούλων καί ἄλλων μή προνομιούχων πολιτῶν.
Δείτε την αρχική δημοσίευση 1.405 επιπλέον λέξεις
Oxtapus 