αναδημοσίευση από την Κοσμοϊδιογλωσσία
.
α´
Αν η αντίληψη για την «αναγκαιότητα» μοιάζει να παραπέμπει σε κάτι αντικειμενικό και επομένως κάτι που καθιστά περιττή την κρίση πάνω σε ό,τι είναι καρπός αυτής της αναγκαιότητας, η σκέψη του Θουκυδίδη δεν φαίνεται παρ’ όλα αυτά να ικανοποιείται με μια παρόμοια διαπίστωση, και αντίθετα επιστρέφει, επίμονα, στο ερώτημα: αν η αυτοκρατορία είναι, από μόνη της, ασύμβατη με μια ηθική και αν ιδιαίτερα η αυτοκρατορία [ηγεμονία] της Αθηνας καταστράφηκε ακριβώς γιατί βασίστηκε και στηρίχτηκε -όπως δήλωναν οι εχθροί της- στην παραβίαση του ηθικού νόμου.
Κάθε φορά που επικεντρώνεται στην «αναγκαιότητα» των ιστορικών διαδικασιών που περιγράφει, ο Θουκυδίδης φαίνεται να αφήνει στη σκιά αυτό το πρόβλημα: αυτό όμως εμφανίζεται και πάλι κάθε φορά που η αφήγηση οδηγεί το δημιουργό να προσεγγίσει τις βιαιότητες που είναι καρπός αυτής της απρόσωπης «αναγκαιότητας», μέχρι να αποτελέσουν σχεδόν ένα νήμα, το παράλληλο νήμα της πραγματικής πολιτικής που στηρίζει την…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 728 επιπλέον λέξεις
Oxtapus 