Ἀλέξανδρος Βαναργιώτης
Σὰν σινεμά
ΤΑΝ Ο ΘΕΙΟΣ ποὺ ἀσχολοῦνταν περισσότερο μ’ ἐμᾶς τὰ παιδιά. Στὶς οἰκογενειακὲς συναθροίσεις, κυρίως τὴν Πρωτοχρονιά, μᾶς μάζευε γύρω ἀπὸ ἕνα τραπέζι καὶ μᾶς ἐξέπληττε μὲ ταχυδακτυλουργικὰ κόλπα χρησιμοποιώντας μιὰ τράπουλα. Ἐμεῖς ρωτούσαμε γεμάτοι θαυμασμὸ ποῦ τὰ ἔμαθε τόσα κόλπα. Τοῦ δίναμε ἔτσι τὴν εὐκαιρία, ἀνακατεύοντας τὴν τράπουλα διαρκῶς καὶ περίτεχνα σὰν ἕνας ἐπιδέξιος κρουπιέρης, νὰ ἀφηγηθεῖ περιστατικὰ ἀπὸ τὰ νεανικά του χρόνια, ὅταν δεκαεξάχρονος ἄφησε τὸ σπίτι στὸ χωριὸ καὶ ἔπιασε δουλειὰ σὲ ἕνα ἑστιατόριο στὴν Ἀθήνα. Ἀρχικὰ ὡς λαντζέρης, στὴ συνέχεια ὡς σερβιτόρος, μὲ μεγάλη ἐπιτυχία μάλιστα, γιατί πέρασε ἀπὸ τὰ καλύτερα μαγαζιά, καὶ ἔτσι γνώρισε τὴ ζωή, ἰδιαίτερα τὴ νυχτερινὴ – στὴ φράση αὐτὴ μας ἔκλεινε συνήθως τὸ μάτι μὲ νόημα. Ἄλλες φορὲς πάλι, ἀφοῦ μᾶς εἶχε ἐκθέσει μιὰ ἐπιστημονικὴ θεωρία, τοῦ ἄρεσε νὰ μιλάει γιὰ τὸ πῶς θὰ εἶναι ὁ κόσμος στὸ μέλλον ἢ γιὰ τὸν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο ἢ γιὰ τὰ…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 1.150 επιπλέον λέξεις