Όταν αποδημήσει εις Κύριον ένας σπουδαίος άνδρας, υπάρχουν πάντα εκείνοι που θα εκμεταλλευθούν τον θάνατό του. Τον δοξάζουν και τον θαυμάζουν με μεγάλους και μακροσκελείς λόγους, ενώ καθόσον ζούσε ποτέ δεν συναναστράφηκαν μαζί του, ούτε προσπάθησαν να τον γνωρίσουν και γενικώς δεν ασχολήθηκαν ποτέ, αν και γνώριζαν την αξία του και τη φήμη του. Ωστόσο του πλέκουν το εγκώμιο, όχι ως ειλικρινή αναγνώριση του έργου του, ούτε από πραγματικό σεβασμό προς το πρόσωπό του. Ο εγκωμιαστικός λόγος αποσκοπεί ιδιοτελώς στην ανάδειξη του διανοούμενου. «Ο τάδε τίμησε και εξύψωσε δια του λόγου του (!) τον τάδε αποθανόντα», θα πει με υποκρισία ο ίδιος και μερικοί άλλοι. Με αυτό τον γλοιώδη τρόπο, αυτό το παράσιτο του πνεύματος, εξασφαλίζει δύο θέσεις. Πρώτον εξασφαλίζει μία μόνιμη και περίοπτη θέση στην συνομοταξία των καλλιτεχνικώς και πνευματικώς «πουθενάδων» και «δηθενάδων». Δεύτερον εξασφαλίζει το όνομά του στην Ιστορία, έστω στο κατώτερο βάθρο της, του αρκεί, βαθιά συνειδητοποιημένος ως…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 25 επιπλέον λέξεις
Oxtapus 