Το βλεμμα μου εστιασμένο μόνιμα εδω κι ενα δεκάλεπτο στην πρόσφατη φωτογραφία που μολις έλαβα..
Σε κοιτώ… επίμονα! Εσυ , γυρίζεις και μου χαμογελάς! Σκέφτομαι το χαμόγελο που θα ειχες από τότε που ήσουν παιδί και σκαρφάλωνες με τ’ άλλα τα μικρά στα δεντρα, και φώναζε η μάνα σου
-«Πού πας βρε, ατίθασο μικρό, άμα σε πιάσω θα σε τελειώσω»…
μα εσύ σκαρφάλωνες να φτάσεις στο πλάτωμα να βλέπεις από πάνω τον Αθέρα κι από κάτω τη θάλασσα. Τίποτα δεν αλλάξει ! Εκτός από αυτή τη αχνή σκιά προβληματισμού που έχει προστεθεί στο βλέμμα σου .
Ε λοιπόν, -στο υπόσχομαι- εγώ αυτήν θα τη πάρω μια μέρα και θα την πετάξω τόσο μακρια που δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ! Στη θέση της λέω να εναποθέσω μια ηλιαχτίδα να φωτίζει το πρόσωπό σου!
Oxtapus 