Σαν το καλό,παλιό, κρασί:«Ε, λοιπόν δεν είμαστε ίδιοι»

«Για μας, το να είσαι ιδεαλιστής είναι αρετή»,

Αντώνης Σαμαράς, Κάραβελ, 6-6-2010.

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Λοιπόν, χθες πήγα στην ομιλία του Αντώνη. Ο κόσμος ξεχείλιζε ως έξω.
Όσο οι άλλοι, οι παραγιοί κι οι ψυχοκόρες του ΔΝΤ,  κάνουν κουτοπονηριές και προσπαθούν να ξεμπλέξουν τους πολιτικούς μηρούς τους, εκείνος μπαίνει όλο και πιο δυνατά στο «πνεύμα της μάχης». Η κύρια μάχη είναι δε πάντα η Μάχη των Ιδεών.

Τελεσίγραφο ως τις 16:00…

Τελεσίγραφο ως τις 16:00 ώρα Βρυξελλών δίνουν άτυπα, αλλά πολύ ουσιαστικά οι Βρυξέλλες και οι εταίροι στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, για να έχει καταλήξει σε έναν οδικό χάρτη «που θα οδηγεί στην σταθεροποίηση, την εφαρμογή και την αποκατάσταση της αξιοπιστίας της χώρας σε σχέση με τις υποχρεώσεις που έχει βοηθούμενη στο χώρο του κοινού νομίσματος».

Δήλωση προς αυτή την κατεύθυνση έκανε και ο ίδιος ο Όλι Ρεν στο Ρόιτερς νωρίτερα χθες και όπως εξηγεί το επικοινωνιακό επιτελείο της Κομισιόν, «σήμερα το βράδυ στο eurogroup η Ελλάδα δεν μπορεί να πάει χωρίς ισχυρό υπουργό οικονομικών που θα έχει πίσω του μια κυβέρνηση με πρόσωπο για τις Βρυξέλλες και τους εταίρους».

«Η ανακοίνωση από την προεδρία της δημοκρατίας, είναι ένα καλό πρώτο βήμα», αναφέρουν οι ίδιοι άνθρωποι της Κομισιόν, «όμως ο χρόνος τελειώνει και η Ελλάδα θα κριθεί, ανεξαρτήτως κυβέρνησης και καλών προθέσεων μόνο από τα αποτελέσματα». Επιφυλάσσονται μάλιστα και για κοινή ανακοίνωση με την προεδρία του Συμβουλίου, «μόλις ακούσουμε ονόματα».

Κυβέρνηση συνεργασίας σήμερα. Κυβέρνηση εργασίας τον… Μάρτιο!

Ο Παπανδρέου έριξε τη χώρα σε κενό τεσσάρων μηνών

Σε μια εκβιασμένη συμφωνία που αντιμετωπίστηκε από την πρώτη στιγμή με συγκρατημένη αισιοδοξία κατέληξε η επί μία εβδομάδα διελκυστίνδα τόσο στο εσωτερικό του ελληνικού πολιτικού συστήματος, όσο (κυρίως) στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ.
Η προσπάθεια «αξιοπρεπούς» αποχώρησης του Γ. Παπανδρέου από τον πρωθυπουργικό θώκο – που φαίνεται ότι θεωρήθηκε σοβαρότερη υπόθεση από την σωτηρία της χώρας – οδήγησε σε μια λύση της τελευταίας στιγμής, χωρίς ονόματα και κυρίως χωρίς το όνομα του μεταβατικού πρωθυπουργού, που, αν ανακοινωνόταν από την πρώτη στιγμή, θα βοηθούσε στην εμπέδωση μιας εικόνας σιγουριάς και θα εξέπεμπε το ανάλογο μήνυμα προς την ΕΕ και τις αγορές.
Η συμφωνία στην οποία κατέληξαν οι αρχηγοί των δύο κομμάτων – μετά από δηλώσεις, αντιδηλώσεις, υπουργικό συμβούλιο, την επίσκεψη του κ. Σαμαρά στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μετά από την οποία επέμεινε για την ανάγκη να ακουστεί από τα χείλη του κ. Παπανδρέου η λέξη «παραίτηση» – συνίσταται στη συγκρότηση μιας άλλης κυβέρνησης, που στην ουσία θα αποτελέσει το κέλυφος προστασίας του κ. Παπανδρέου.

Του χρύσωσαν το χάπι με τουλάχιστον δύο καρέκλες

Ας προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε σώας τα φρένας στο σκηνικό τηςσχιζοφρένειας που έχει στηθεί.
Και κατ’ αρχήν, ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά:
Πρώτον, ο Γ. Παπανδρέου ουδέποτε διανοήθηκε να παραιτηθεί. Δεν το ήθελε μέχρι την τελευταία στιγμή και δεν θα το αποδεχθεί ποτέ. Ακόμη και τώρα, που οδηγήθηκε σε μια ιδιότυπη παραίτηση, φρόντισε να κρατήσει στα χέρια του το κόμμα του και να κινεί τα νήματα από το παρασκήνιο. Όπως ο Μεγάλος Ναπολέων στην Αγία Ελένη, όπως ο Καντάφι  – για να μην χρησιμοποιήσω παραδείγματα από την Ιστορία του 20ού αιώνα.
Το μαρτυρά η συνεχής εκ μέρους του επανάληψη της φράσης που τις τελευταίες μέρες έγινε κλισέ, «δεν είμαι γαντζωμένος στην καρέκλα», «το τελευταίο που με νοιάζει είναι η καρέκλα», «δεν με ενδιαφέρει αν δεν ξαναεκλεγώ», «ποτέ μου δεν είδα την πολιτική ως επάγγελμα» – αν και δεν έχει ασκήσει κανένα άλλο επάγγελμα…

Ο Λουκάς Παπαδήμος

Ενας τραπεζίτης με ακαδημαϊκές περγαμηνές,

(τακτικό μέλος μάλιστα της Ακαδημίας Αθηνών από το 2006) αλλά και με πολιτική σκέψη, διακεκριμένος στον διεθνή χώρο το τελευταίο διάστημα .